peyman

neyle ölçmeli bu zamanı, neyle
söndürdüğüm leş kokulu keşiş mumları elimde

mesela bir gece bekçisinin şamdanları titreten düdüğüyle
bilge solucan halkaları,
bozacı bakraçlarının fermente sesi,
elibelindeli sofra bezleriyle
an... an… an…
neşteriyle bir cerrahın belki de
karanlık mağara ağızlarını yaran

üzülemiyorsak ölüp gidenlere
yayları bozuk bir karyolaysa yaşam
sultan papağanları tünüyorsa keskin ayaklarına
iğneli bir fıçıysa bugün, yarın
öfkeler ne eksik ne tamam
kan… kan… kan…
oysa kan tutmaz zamanı, biz biliriz
sonsuz ilhamı bir körduman

ergen burunlu bir yalnızlıkla mı ölçmeli böyle
yoksa bir iç denizle mi, pişmiş topraktan sızan
hep bıçaksırtı cenaze namazları
gölgesi geçmişinden uzun bileytaşlarında kılınan
tanrı biliyor
miraçsız peygamberlere hakkımız ne helal ne haram

neyle ölçmeli bu zamanı, neyle
bukağımız sabaha uzanır mı, söyle


8 kasım 2021
Ankara

övgü

kadıncığımla sevişirken
destursuz kuru ölüler daldı rüyalarıma

dağılmasın diye tüm tespih taneleri

kitlemiştim gece kapılarını oysa.

ovmuştum ağrıyan başımı tuzlu sularla.

ya sabır, kocakarı ilaçları koklamıştım, ya selamet!

- ya sonra? 

sonra, bindim;

hasis bir salyangoz sırtında gezdim

bir nebze eksildim, evet,

ama yüzüne ışık vuran putlar diktim

sermedî çingene çiçeklerini ezdim.

hayal et!

biz,

gövdesi soyulmuş, 

buhurdan yolcusu

bir kâfur ağacında asılı

tel kafes mahpusları

biz, 

cübbesine yorgan iğnesiyle 

kakule taneleri diken

baştan savma

ilenç okyanusları

biz,

ne rehin ne misafiriz

gözümüzde parlak bir leke

bekleriz, bukağımız çözülsün

topal kısraklar yine koşsun diye

takılmadan tespih tanelerine

16 şubat 2021

ankara